نوشته شده به وسیلهی: Mohsen در 6 سال 7 ماه پیش تحت عنوان بچه-تفرش-بلاگ-اسپات وبلاگ
روزها و سالها چقدر سریع میگذرن. دو سال پیش هنگام یکی از خریدهای نوروزی، صحنهای پیش رویم تداعی کنندهی خاطرهای شد، به خودم گفتم «چقدر سریع یک سال گذشت» و امسال یاد اون تداعی افتادم و باز به خودم گفتم «از یادآوری اون خاطره هم دو سال گذشت!»
چشم به هم بگذاری دورهی ما تمومه بدون این که کاری کرده باشیم و اثری به جا گذاشته باشیم. توی دعاهایی که میکنم اغلب میگم: «خدایا طوری زندگی کنم که وقتی به عقب نگاه کردم پشیمون نباشم.» رضایت از زندگی برای من یه احساس درونیه و خوشبختانه هیچ ربطی به پول و مقام اجتماعی نداره. بزار مثالی بزنم: «ماه رمضان سال ۹۳ که فکر میکنم ۶ تیر تازه شروع میشد تنها بودم. بعد از افطار تا ساعت ۲ صبح توی اتاق قدم میزدم و فکر میکردم و چای مینوشیدم. خاطرهی چایهایی که نوشیدم و قدمهایی که زدم هنوز با منه و سرشار از لذتم میکنه. چیزی که تعریف و درکش برای دیگران احمقانه است!»
این روزها از این که با چیزهای کوچکی خشنود میشم به خودم افتخار میکنم. دلم میخواد باقی زندگی رو در راه ارضا همین «رضایت درونی» بگذارم. با چیزهای کوچک شاد بشم و هدفهای کوچک داشته باشم و به دیگران کمکهای کوچک کنم و البته چیزی از خودم به جا بگذارم.
امیدوارم سال ۹۷ سال خوبی برای همه ما باشه.
من محسن هستم؛ برنامهنویس سابق PHP و Laravel و Zend Framework و پایتون و فلسک. تمرکزم بیشتر روی لاراول بود! الان از صفر مشغول مطالعات اقتصادی هستم.
برای ارتباط با من یا در همین سایت کامنت بگذارید و یا به dokaj.ir(at)gmail.com ایمیل بزنید.
در مورد این مطلب یادداشتی بنویسید.